Söğüt ağacı altında tiyatral bir yolculuk
Oda loş... Sesler girintili... Sonbahar, arada başını içeri uzatmaya çalışan güneşe rağmen rüzgarı pencereden içeri doğru süpürüyor. Ben ise bu mevsimin asıl aroması olan toprak kokusunu alabilme umuduyla yaklaşıyorum cama. Koku çelimsizce sızıyor burnuma. Ağaçlar görüyorum yol kenarlarında, hayatlar gibi yeşille başlayıp sarıyla devam eden. Bir yandan insanlar geçiyor aklımdan, zihnimdeki durakta inip bir müddet meşgul ettikten sonra tekrar çıkıp gidiyorlar. Kendi hayatlarının baş rolündekiler, başka hayatların yan rolündekiler, kullanım süresi dolanlar, kullanmaya odaklanmış olanlar... Nefesimin buharı çayımın dumanıyla karışıp cama doğru yayılırken, göz kapaklarım kaderin senaryosunda canlanan tiyatro oyunu için kapanıp tekrar açılıyor. Küçük bir kasabadayım. Varlığı, yokluğundan daha fazla anlam ifade etmeyenlerden uzakta, yokluğu, içimde var oluşuna engel olamadıklarımla birlikte, dere kenarındaki bir söğüt ağacı altındayım. Manzara bahardan, sessizlik kıştan, hava yazdan, ben ise...