Hilal Derviş Uzun ~ Kişisel Blog

  Her günün bitimine doğru gölgenin rengini bölerek penceremin önünde açan, sarı akşam sefası çiçeğini izliyorum. Ben ona ikindi prensesi de diyorum. En çok da, uykuya çekildiği için renklerin ferini söndüren güneşe rağmen canlı rengi ve rüzgarla olan dansı büyülüyor beni. Tüm gününü hayat meşguliyetiyle geçiren insanın gün sonunda akşam sakinliğinde yüklerini bir kenara koyup nefes alabildiği, yüreğini açıp bakabildigi, tek kelime ses duyulmadan kendiyle konuşabildiği, haline benzetirim bu çiçeği. Sokak lambasının ışığı dokunsada yapraklarına, o kendi renginin aydınlığında kimsenin olmadığı saatlerde açar ve kendiyle başbaşa kalır bu koca dünyada. Biz evlerimize gün bitti diye çekilirken, o gür yapraklarının arasından belirir, kaldırır başını çünkü karanlıktır aslında onun güneşi, sakinliktir suyu, dışardan gelen sesler rüzgar uğultusu gibi duyulurken evimizden, aslında duyulan fısıltısıdır akşam sefasının, muhabbetidir estikçe camlarımıza vuran. Zaman ilerliyor, siliniyor gecenin re

  Sıcak bir İskenderun akşamı... Sahil şehrin boynunda gerdanlık misali uzanmışken bir yanda ağır yürüyüşlerle koyu sohbetlere dalanlar diğer yanda rengi geceyle karışmış banklarda bir başına kendi kalabalığından kaçanlar... Hırçın dalgaların sert mizaçlı kayalıklara her çarpışında çıkardığı sesin, sahil müdavimleri için vazgeçilmez bir enstrüman tınısı olduğunu düşünüyor bir süreliğine gözlerimi kapatıp bu müzik ziyafetine bende dahil oluyorum. Sanki o an herşeyi dinleyerek hissedebiliyor ve kulaklarımın derinlerine kadar giren bu sese teslim oluyorum. Gözlerimi açtığımda kayalıkların üzerinde dünyaya sırtını dönmüş oturan bir kadın görüyorum. Hızlıca çarpan dalgalar bulaşıyor avuçlarına, uçsuz mavi damlıyor ellerinden belki de yüklerini bırakıyor denize parmak uçlarından... Uzun uzun bakıp denize "Kimbilir daha kimlerin yüreğinden dökülenleri taşıyorsun koynunda" diye mırıldanırken yürümeye devam ediyorum. Havadaki nem ve rehavet sohbetlerin konusunu bölerek seyrini ağırl