Beyaz...
Bu sabah masamda oturup çayımı yudumlarken önümde bomboş duran beyaz sayfaya baktım uzun uzun sonra birşeyler karalamaya başladım, bir yandanda beyaz renginin güzelliği ve hayatımızda iz bırakan anları dolaşıyordu zihnimin sokak aralarında... Peki hep mi güzelsin beyaz? Hep mi masum ve safiyane? Apaçık berrak gibi görünsende bize ilk bakışta, gizlice duygularımıza gebe kalıp yaşam yolculuğumuzda bizlere zamansız renkler doğurmuş olan sen değilmisin? Karla kaplı bir memlekette evladının dünyaya gelmesi için gün sayan bir annenin, yolunu kapattığında gözlerindeki çaresizliğiyken, dünyaya gelen bebeğin ipekten tenine ilk sarılan kundak, boğazından geçen ilk lokma sen değilmisin? Yüreği avuçlarında atan gencecik bir kızın, adım adım yaklaşırken yeni yuvasına, kalbinin en yakınında bedenini kaplayarak süzülen ışıltılı zerafetiyken, anılarını emanet edip geride kalanlara bakarken, sırılsıklam olmuş mutlulukla hüznün sarmaş dolaş gezindiği gözlerdeki o ak tuval sen değilmisin? Ilık bir baha