Hilal Derviş Uzun ~ Kişisel Blog

Bir çocuk var gözlerimde... Tebessümünde böğürtlen lekesi Koşar tarlalar arası yollar boyu Gülüşmelere karışır adımlarının sesi Bir çocuk var gözlerimde... Ellerinde ceviz lekesi Aşar engelleri dallar boyu Ardı ardına göğsünde atar nefesi Bayramın yaklaşmasıyla aynı heyecanın ve mutluluğun etrafında toplandığımız günler canlanıyor zihnimde... Gün, sabahın erken saatlerinde odun ateşinin başında kahvaltı için ekmek yapan annemin, ellerine bulaşmış buğday kokusuyla başlayıp, binbir emekle hazırlanmış kahvaltının nakış nakış işlendiği uzun sofralarımızın en keyifli muhabbetlere mesken olmasıyla devam ediyor. Her bayramda ikram edilmek için alınan rengarenk ambalajlı şekerlerin, saklandığı yer tespit edildikten sonra bir bayram ritüeline dönüşen çocuk istilasına uğramasının ardından ambalaj dolu çöp kutusunun durumu ele vermesiyle sağa sola kaçışan çocukların gülüşmeleriyle daha bir hareketleniyor. Yaklaşan öğlen vaktiyle artan sıcağın rehaveti, bayramlaşmaların süregelmesiyle unutulup yer

  Hepimizin hayatında olan yada hayatımızın bir döneminde rastladığımız, mesafelerin uzaklaştırmaya gücünün yetmediği insanlar vardır. Ne paylaştığınız anılarınızın çokluğu tanımlar bağınızı nede ortak bir hayat gayesi, ne yediğiniz içtiğiniz bir olacak kadar yakınında olabilirsiniz ne de düştüğünde elini ilk siz tutabilirsiniz ama isminiz tebessüm ettirir, derdiniz gönlüne düşer, sesinizde sesinin özlemi kalır. Hep yarım kalan bir cümledir buluşmalarınız... Birgün tekrar bir araya geldiginizde gözlerdeki samimiyetin bir nebze bile azalmamış haliyle, sanki yıllardır birlikteymişcesine aynı heyecan, aynı muhabbetle devam eden bu anlar zamanın, akreple yelkovanın yarışına yenik düşmesiyle sona erer ama nokta değil virgül konarak yapılır vedalaşmalar çünkü bilirsiniz yine devam edecek belki yakında belkide çok zaman sonra... Yıllar ve yollar üşüştüklerini zannederlerken aranızdaki boşluğa, zihinde yâd edilen tek bir anı, toz bulutuna çevirir boşluktaki her yanı. Karşınızda olamasada gülüm