Beyaz...

 

Bu sabah masamda oturup çayımı yudumlarken önümde bomboş duran beyaz sayfaya baktım uzun uzun sonra birşeyler karalamaya başladım, bir yandanda beyaz renginin güzelliği ve hayatımızda iz bırakan anları dolaşıyordu zihnimin sokak aralarında...

Peki hep mi güzelsin beyaz? Hep mi masum ve safiyane? Apaçık berrak gibi görünsende bize ilk bakışta, gizlice duygularımıza gebe kalıp yaşam yolculuğumuzda bizlere zamansız renkler doğurmuş olan sen değilmisin?

Karla kaplı bir memlekette evladının dünyaya gelmesi için gün sayan bir annenin, yolunu kapattığında gözlerindeki çaresizliğiyken, dünyaya gelen bebeğin ipekten tenine ilk sarılan kundak, boğazından geçen ilk lokma sen değilmisin?

Yüreği avuçlarında atan gencecik bir kızın, adım adım yaklaşırken yeni yuvasına, kalbinin en yakınında bedenini kaplayarak süzülen ışıltılı zerafetiyken, anılarını emanet edip geride kalanlara bakarken, sırılsıklam olmuş mutlulukla hüznün sarmaş dolaş gezindiği gözlerdeki o ak tuval sen değilmisin?

Ilık bir bahar sabahına uyanan mayısın izlemeye doyum olmayan gök rengi saçlarında bezeli bulutken, entarisine dolup taşmış papatyaların "seviyor-sevmiyor" diye içimizdeki meraka kurban edildiği minik yaprakları sen değilmisin?

İnsanın ruhundan kopup gelen sözlerin, hikayelerin, şiirlerin, resimlerin ve daha nicelerinin yazılıp çizildiği parmakların görünmez dokusuyla kaplı bakmaya kıyamadığımız bir sayfa iken, koynunda sakladığı satırlarla kor düşürdüğü yüreğin feryadından buruşturulup bir köşeye atılan sen değilmisin?

Düşe kalka çıkarken hayatın merdivenlerinden, yaş almış yılların kovalamasından nefes nefese kalsakta hâlâ taşıyorken yüklerimizi sırtımızda, bir an durup aynaya baktığımızda simsiyah şakaklarda ağaran sen değilmisin? 

Ve beyaz... Yaşama yenilmiş bir bedenin soluğuna atılan bıçak kesiğinin ardından, üstüne başına bulaşan dünyadan arınıp yerine giyebildiği tek kumaş sen değilmisin?