Hilal Derviş Uzun ~ Kişisel Blog

  Bugün hayatındaki maddi manevi binbir zorluklarla bir savaşçı gibi mücadele ederek mesleğini elde etmiş ve o mesleği, görünmez kumaşlardan dikili bir kaftan gibi üzerine giyerek sadece okulda öğretmen olmayı değil hayatın her anında öğretmen gibi yaşamanın ne demek olduğunu daima anlatmış bir eğitim neferinin kızı ve öğrencisi olarak yazmak istiyorum. Bugün göğsümde kocaman bir ağrı ile uyandım, aynaya baktığımda üzerinde uçları bayrak desenli beyaz yakaları olan mavi önlüklü bir kız çocuğu görüyorum, babasının elinden tutmuş okula doğru gidiyorlar karşılarında pırıl pırıl parlayan gözleriyle öğretmenini bekleyen bir avuç öğrenci, ders zili çalıyor ve hep birlikte neşeyle sınıflara gidiyoruz. Sınıfta uzunca borularla kurulu bir soba, camlarda bayram kutlamalarından kalma bayraklar, yıpranmış ve yıllardan nasibini almış ahşaptan sıralar, duvarda asılı okuma fişleri, arkadaki yeşil panoda mevsimleri ve ayları anlatan resimler, karşıda kocaman bir kara tahta ve tozu öğretmenin parma...

Yine sabahın ilk ışıklarıyla yola çıktığımız bir gündü. Güneş turuncuya sımsıkı sarılmış sarının, enfes tonuyla bezeli entarisiyle karşımda... Hayatlar geçiyor nesiller bitiyor ama o hergün bıkmadan usanmadan ve hep aynı güzellikte bize merhaba diyor. Işıklar masmavi renkteki yer yer bulut desenli gökyüzüyle, denizin arasından geçerek sahil şeridinden akan araçların arasına doluyor. Araçlar hızla ilerlemesine rağmen değişmeyen manzara, karşımdaki görüntünün ne kadar devasa birşey olduğunu bana yeniden hatırlatıyor. Manzaranın seyrine öylece dalmışken ani bir sesle irkiliyorum, yanımızdan ve araçların aralarından tehlikeli denilebilecek kadar hızla geçen, motorlu bir genç. Yolda ilerleyen diğer araçlarıda zor durumda bırakarak gözden kayboluyor. Biraz ilerleyince bu genç için hissettiğim korkunun sebebini daha iyi anlıyorum. Bariyere çarparak hurdaya dönmüş bir motor ve yerde hareketsiz yatan genç... Sonra araçları bölerek hızla gelen ambulansın yürek burkan sireni dolduruyor her yanı. ...