Bizden geriye, bize kalanlar

-

Kaç kahkahamız vardır, tohumunu bizim ekip, kendi yağmurumuzla beslediğimiz?

Kaç hüznümüz vardır, tanımamazlıktan gelip yanından geçip gittiğimiz?

Kaç maskemiz vardır, kalabalıkta yakamıza yapışan yalnızlığı gizlediğimiz?

Kaç özlemimiz vardır, gözlerimizde kurulu bir sahnede, hem oynayıp hem izlediğimiz?

Kaç kalbimiz vardır, sarılınca sağ yanımızda da atışını dinlediğimiz?

Kaç hayalimiz vardır, ulaşmaya ne zaman, ne derman ne de cesaret yetirebildiğimiz?

Kaç korkumuz vardır, başını okşamadan sindirdiğimiz?

Kaç kaygımız vardır, uyurken dahi sırtımızda gezdirdiğimiz?

Kaç sözümüz vardır, yürekten dile, dilden yüreğe iletemediğimiz?

Kaç anımız vardır, hayatımıza uğrayıp bir parça koparan silüetleri silebildiğimiz?

Kaç çaresizliğimiz vardır, kanatlarına dualar iliştirdiğimiz?

Ve, kaç yolumuz vardır... Bizden çıkıp yine bize gidebildiğimiz?

Tütün kokan sorular, demli cevaplar yada uzun telveli sessizlikler...

Zaman, süpürüyor bizleri kayboluyorken tüm kayboluşların karıştığı dünya denen bu kaosta. Yollarda, yüzlerinde heybesinde taşıdığı sorulardan habersiz yorgun insanlar. Belki cevabı yok, belki cevabı duymaya gücü yok belki de heybesini rüzgarın omuzlarına yükledi, estikçe savruldu sorular başkalarının heybelerine.

Kimi zaman yollarımıza döküldüler. Bize ait ve sonu bize çıkan yollarımız, onların savurduğu sorularla doldu. Biz öylece üzerinden atlayıp gidemezken sahiplenmeye, çözmeye, anlamaya, sevmeye çalışırken onlar bu arada bize ait yollardan yürüdüler ve bize ulaşıp içimize yerleştiler. Zamanımıza, alışkanlıklarımıza, vicdanımıza, merhametimize ve gözlerimize... Nereye baksak kendimizden yoksun bir kendimiz gördük ancak şanslıysak arada bir kendimize de rastladık.

Belki biz başka soruları çözmeye çalışarak yaşarken, birileri bizim biryerlerde uçuşan cevabımıza rastladı. Kim bilir sahibini aramak yerine onu kendi yolunda kullandı. Rüzgarın rotası bilinmez evet, heybemize neyi dolduracağı da ama biz kendi yolumuzda, o atıl soruların üzerinden atlayarak, kendimize daha sık rastlayacak şekilde ilerleyebilirsek, işte o zaman bizden geriye, bize çok şey kalır...

Esen kalın.

Yorumlar

  1. x6 Temmuz 2025 10:16

    Yine bizi bizden alan bizi farkli yöne goturen harika bir yazi..Bizden geriye kalan şeyler belki de bizle gidecek olanlardır kimbilir.hoş bir sâda bırakmadan gidiyorsak bu hayattan boşa geçirilmis bir ömürden ne kalır ki geriye...kendini bulmayan baskasinda yaşar
    kendini bulan her yolu aşar

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hilal Derviş Uzun6 Temmuz 2025 10:27

      Çok teşekkür ederim
      Kendini bulmayan başkasında yaşar
      Kendini bulan her yolu aşar👏 ne güzel yazdınız kesinlikle doğru

      Sil
  2. Adsız6 Temmuz 2025 11:15

    👍

    YanıtlaSil
  3. Adsız6 Temmuz 2025 12:33

    Bize kendimizi bulduracak gönül aynalarina denk gelmek ne büyük bir şanstır bu hayatta, kaybolduğumuzda yolumuzu bulduracak,dagildiğımız zaman bizi toparlayacak dostlar...
    Çok güzel ifade etmişsiniz tükenen ve tüketilen hayatlarımızı,her zamanki gibi derin ve kendi içimize yönlendirici yazılarınız,ilgiyle okuyorum

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hilal Derviş Uzun6 Temmuz 2025 12:40

      Değilmi? Hepimizin öyle dostlara yolu düşsün inşallah. Gönül aynalarına denk gelmek... Ne kadar güzel yazdınız. Asıl kıymetli vaktinizden ayırıp yazılarımı okuduğunuz için ben teşekkür ederim.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Askıda eskiyenler

-
Resim
  İnsan zihninin ardında görünmez askıları vardır diye düşünürüm hep. Hayalleri, beklentileri, özlemleri, iç geçirdikleri, kayıp gidenlere kayıtsızlıkları... Sayamadığım, bilemediğim daha kaç tanesi, nicesi. Ne bırakırız yitip gitsin geçmişin sayfaları arasında, ne de tutarız ellerinden can bulsun yaşam yolculuğumuzda. Belki bizim için askıda küf tutmuş bir yarım kalmışlığın zaferle taçlandığı bir emsal, belkide öylece geçen boş bir vakitte zihnimize uğrayan davetsiz misafir hatırlatır en çok da onları bize. Yıllarca özenle saklayıp kullanmaya da kıyamadığımız eşyalar, ömrünü kapalı dolaplar altında geçiren naftalin kokulu kıyafetler, farkedip planlayıp bir türlü uygulamaya geçirilemeyenler, bir gün... Diye cümleye başlayıp bitirebilecek kadar öncelik tanınmayanlar, hayali seyahatler, bir anlık çılgınlıkla gelen cesur başlangıçlar ve ardına iliştirilen bahanelerle sonu gelmeyen kararlar, içimizde uhde olarak barınan söylemeye de dilimizin varmadığı sözler, yaşamın ağırlığı altında...
Devamı

Yaralar iyileşmez, susmayı öğrenir...

-
Resim
Yara diye tanımlarız yüreğimizde iz bırakan olumsuz yaşanmışlıklarımızı... Kimi zaman dağları taşları yerleri gökleri inleten bir feryatta, kimi zaman da kimsenin göremediği duyamadığı bir derinlikte ve yakıcı bir sızıntı şeklinde belirir. Önce alev alır hararetle savrulur bulduğunu kavurmak istercesine, sonra yavaş yavaş kor olur rüzgar okşadıkça başını, ardından köz olur zamanın ağırlığı çöker omuzlarına, sonra kül olur, iz olur ve en sonunda da his olur... An gelir göze yerleşir siler ferini An gelir söze yerleşir kısar sesini An gelir tene yerleşir çeker elini An gelir bedene yerleşir keser nefesini Devam ettikçe yaşam mücadelesi evrilip hayatın tozuna dumanına karışır gibi gelir ilk zamanlar bize ama ayrıştırıverir onu içimizde canlandığında anılar, işte o zaman düşünürüz ki o yara hep orda, biliriz ki bekler zihnimizde gezinen bir hatıranın ayağı takılsın da kanasın diye ve kanayıp kabuklandıkça varlığını kabullenişimiz başlar. Anlarız ki bunun azı çoğu başı sonu yok, yaşam devam...
Devamı

Anestezik yaşamlar

-
Resim
  Kapalı kapılar ardında kalmış ufuklar, işlenmedikçe paslanan erdemler, zihni fakirleşmeye yüz tutmuş dünyalar düşünün. Sadece kendine meftun bir halde, pervasızca geçen zamanın eteklerinde ordan oraya kaçışırlarken; Ayaklar altında kalan bir canlıdan Keyfine atılan bir taşın kanatan hedefinden Çalgısı bam teli, mevzusu meze olan acıdan Açtan esirgeyip, toku doyuran Görmek yerine bakan, dinlemek yerine duyan Kendisine koşandan kaçan, kendisinden kaçana koşan Hırslandıkça geriye, yaslandıkça ileriye giden Yükseldikçe düşen, düştükçe düşüren Değeri ucuzlaştırıp, ucuzu değerli kılan Yüzden tebessümü, saçtan siyahı çalan Huzura çelme takan Kayba uzaktan bakan Suyun gidip kumun kaldığı değil, kumu süpürüp yerini suyla dolduran ... Yaşamda iyileşmenin, iyileştirmenin, üretmenin, anlamlı olmanın ve birşeyleri anlamlı kılmanın yokluğu arasında ışıksız yürümeye çalışırken dünya denen bu konar göçer mekanda, bazen hiçbir yolun hiçbir yere çıkmadığı gerçeği dikiliyor karşımıza...
Devamı