Bir simit iki mutluluk...

-


Tüm gücümle zamanı kovaladığım günlerden bir gün iş çıkışı kendimi ansızın (eve giden yolun dışında) Eminönü otobüsünde buluverdim. Bana neyin böyle yaptırdığını bilemiyorum.

Zihnim otobüsün kalabalığı ve rehavetinden sıyrılmış, cam kenarından dışarıyı izliyordum. Duraklar arasında ağır ağır ilerleyen otobüsten gelen seslerle yolcuların konuşmaları birbirine karışıyordu. Yolculuk böyle devam ederken açık camdan burnuma gelen denizin kokusu Karaköy’e yaklaştığımın en güzel kanıtıydı.

Köprübaşındaki durakta inip sırayla dizilmiş balıkçıların arasından yürürken o kovaladığım zamanın bir süre durmasını çok isterdim. Güneş batıyordu karşımda gözlerime dolan eşsiz bir manzara ve tüm karizmasıyla sağımda Galata kulesi…  

Meydana doğru ilerleyip kendime bir simit bir de çay aldım. Tam çayımdan bir yudum alacakken yanımdaki merdivenin başında öylece oturan bir çocuk gördüm üstü pek parlak değildi gözleri mahzun bakıyordu. Yanına gidip oturdum. “Simit ister misin?” diye sordum istemedi, kendi simidimi ikiye böldüm ısrar edince kabul etti birlikte yedik biraz da sohbet ettik daha sonra vedalaşıp yanından ayrıldım tekrar köprüden yürüyerek otobüs durağına doğru ilerledim.

Giderken gözlerindeki mahçup gülümseme uzun zaman gözlerimin önünde sonrada aklımın bir kenarında kaldı. O çocukla simidimi paylaşıp sohbet etmenin keyfi anlatılmaz yaşanır dediklerindendi…

Bazen mutluluk, insana hiç tahmin etmediği yerden ve tanımadığı bir insandan da gelebilirmiş onu anladım. Sağlık ve mutlulukla kalmanız dileğiyle

Yorumlar

  1. Unknown9 Mayıs 2021 13:42

    Roman tadinda ama kisa, hissettirdigi duygu yoğunlu muazzam.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hilal Derviş Uzun21 Mayıs 2021 09:49

      Teşekkür ederim duygulara dokunabildiysem ne mutlu bana :)

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaralar iyileşmez, susmayı öğrenir...

-
Resim
Yara diye tanımlarız yüreğimizde iz bırakan olumsuz yaşanmışlıklarımızı... Kimi zaman dağları taşları yerleri gökleri inleten bir feryatta, kimi zaman da kimsenin göremediği duyamadığı bir derinlikte ve yakıcı bir sızıntı şeklinde belirir. Önce alev alır hararetle savrulur bulduğunu kavurmak istercesine, sonra yavaş yavaş kor olur rüzgar okşadıkça başını, ardından köz olur zamanın ağırlığı çöker omuzlarına, sonra kül olur, iz olur ve en sonunda da his olur... An gelir göze yerleşir siler ferini An gelir söze yerleşir kısar sesini An gelir tene yerleşir çeker elini An gelir bedene yerleşir keser nefesini Devam ettikçe yaşam mücadelesi evrilip hayatın tozuna dumanına karışır gibi gelir ilk zamanlar bize ama ayrıştırıverir onu içimizde canlandığında anılar, işte o zaman düşünürüz ki o yara hep orda, biliriz ki bekler zihnimizde gezinen bir hatıranın ayağı takılsın da kanasın diye ve kanayıp kabuklandıkça varlığını kabullenişimiz başlar. Anlarız ki bunun azı çoğu başı sonu yok, yaşam devam
Devamı

Duygusal gezgin

-
Resim
Sizin hiç duygularınızın ev sahipliğinde kısacık anlarınıza sığdırdığınız uzun seyahatleriniz oldumu? Bedeninizi ardınızda bırakıp ruhunuzu yanınıza alarak olmak istediğiniz yere gitmek gibi mesela? Bazı günler koşturmacalı hayatıma serpiştirdigim yürüyüş molalarında rastladığım parklardaki çimenlik alanların yanında durur, hissizleşen ayaklarımın toprakla buluşmasına izin veririm. Gözlerimi kapatır girintili taşların bıraktığı ürperti ve etrafıma yayılan toprak kokusuyla yemyeşil bir buğday tarlasında dinlenirken bulurum kendimi  Kimi zaman hoyrat bir öfkenin zaptında zorlanırken, sabrı göğsüme nefes diye doldurup etekleri keskin yamaçlarla dolu ve hırçın yankılarla bezeli bir dağın zirvesine tırmandıktan sonra derin bir soluk alıp, öfkemi zirveden aşağı bırakıp azalışını izlerken bulurum kendimi  Bazı anlarda bir umutsuzluk damlası düşer gönlüme, büyüdükçe kaplayan her yanımı. Çaresizliğin güneş olup kavurduğu, hayallerin buhar olup kaybolduğu, rüzgarın bomboş savrulduğu ne yana baks
Devamı

Sakin bir İstanbul sabahı

-
Resim
  Sakin bir İstanbul sabahına uyanıyorum, gözlerimde hala uyku mahmurluğu, evimde yönünü kışa dönmüş hafif üşüten bir sonbahar serinliği... Hergün penceremin önüne gelen, griyle karışık bakır tonlarında tüyleri ve kendine has ötüşleriyle bana huzuru ve evimde bir gün daha sağlıklı bir şekilde uyanabildiğimi hatırlatan tatlı kumruların sabah kahvaltısını verdikten sonra, ev halkını uyandırmadan sessizce ilişiyorum balkondaki köşeme. Sokağın girintili arnavut kaldırımlarında sabahı benden önce karşılamış olanların adım sesleri duyuluyor. Uzun seyahatten döndüğü belli yorgun bir yüz ve onu takip eden valizinin tıkırtıyla ilerleyişini dinledikten sonra, fırından aldığı sıcak ekmeğe dayanamayıp poşetin ucundan bir parça koparan çocuğun ürkekçe etrafına bakıp, kimsenin görmediğine emin olduktan sonra ekmeği yerken yüzünde oluşan masum mutluluğu gülümsetiyor beni. Mevsimin zamanla dans edişi sabahın erken saatlerinde daha net canlanıyor bu tarihi semtte. Yer yer baharın renkli tablosunun baş
Devamı