Tarih 06.02.2023 saat 04.17...

-


Simsiyah bir sabaha uyanan memleketimin koynuna düşüyor alev topu apansız, yer gök yangın yeri... Çığlıklar dolduruyor ayrılan duvarların boşluklarını, bir anda ayaklar altında kalan sımsıcak yuvaların, arşa yükselen tozları yapışıyor nefeslere. Mevsim kış gökten yağan ne kar nede yağmur, gökten yağan tek şey feryat ve bekleyiş...

Kurulmak güzelleştirmek için çalışıp günleri ayları yılları harcayıp, geceyi gündüzü birbirine bağlayıp ömür feda edilen evler yuvalar eşyalar, onlar için verilen emekleri ve içinde yaşanan en güzel anları umursamaksızın, şimdi birer düşman gibi enkaz olup geçmiş karşımıza sevdiklerimizi çalmakla tehdit ediyor ve çalıyor da bizden... Hangimiz bilebiliriz ki hayatımızın bir dakika içerisinde bu denli altüst olabileceğini, caddeleri sokakları parkları insanlarla çocuklarla dolu, güzelliği ve tarihiyle her karış toprağı kıymetli memleketimde  ölümün acının kol gezeceğini...

Şimdi haykırmak istiyorum!! Şefkatli ellerle birdaha başı okşanmayacak öksüzlerin, mutluluktan birdaha omuzlarda taşınmayacak yetimlerin, kalbinin bir yarısı buz gibi taşlar altında kalmış hayat arkadaşların, can yoldaşların duaları hatrına!!

Kalk ayağa omzunda "Kahraman" madalyalı Maraş!! hala koynunda atan yürekler ve onları senden bekleyenler var.

Kalk ayağa Hatay!!! Siliniyor çocukluğum hatıralarım, yürüdüğüm yollar, kokusu gelmez oldu çarşıya dolan taze kavrulmuş kahve çekirdeğinin, feryat sesleri dolduruyor Asi'nin şırıltısının yerini, hala bedeninde gizledigin sevdiklerimiz ve canımızdan parça canlar var.

Kalk ayağa Malatya, Gaziantep, Diyarbakır, Şanlıurfa, Adıyaman, Kilis, Osmaniye, Adana

Künyesinde kendi adı yazılı olsada, hepsi kalbimizde tek isimle yazılı "Memleketim"  şimdi kaybettiklerinin acısı gözlerinden akanlar ve ruhu teslim olmuş bedenini toprak anaya emanet ettiklerimizle dolup taşıyor... 

Bu yaşanan felaketi dudaklarımızdan dökülen dualarla, gözlerimizden akan yaşlarla ne kadar hissetmeye acısını paylaşmaya çalışsakta, ne kelimelerle anlatabilmek nede anlayabilmek mümkün değil, çünkü korkunun, umudun, acının, çaresizliğin, bilinmezliğin birbirine karıştığı bu hislerin bir tarifi yok biliyorum. Ama yinede en derin duygularla dilimden dökülen bu satırları yazmaktan kendimi alamıyorum. Kayıplarımıza Allah'tan rahmet diliyor, umutla bekleyenlerin sağ selim kavuşmaları için dua ediyorum.

Yorumlar

  1. Adsız12 Şubat 2023 08:58

    O kadar üzgünüm ki ne yazsam da içimdekilerin anlatmaz 😞

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hilal Derviş Uzun12 Şubat 2023 09:02

      Öyle bende neler neler yazmak istedim ama boğazım düğünlendi devam edemedim, tarifi yok bu duygunun

      Sil
  2. Adsız12 Şubat 2023 13:47

    Çocukluğumuz anilarimiz sehirlerimiz gitti...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hilal Derviş Uzun12 Şubat 2023 22:42

      Sevdiklerimiz gitti, memleketimin canından can gitti

      Sil
  3. Adsız10 Nisan 2023 02:53

    Kahramanmaraşın sesi olmuşsun arkadaşım içim acıdı.Umarım yaralar çabuk sarılır ve o acılar silinir beyinlerden yine kavrulmuş kahve çekirdeği kokan sokaklarda güzel anılar biriktirili r.Ders almak mı gerekir acaba felaketler bir daha gelmesin diye elimizden herşeyin hatta en mukaddes canın cananınbirer birer gitmesi bize neyi anlatıyor .

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hilal Derviş Uzun10 Nisan 2023 02:57

      Çok teşekkür ederim inşallah 🙏 ne güzel yazmışsınız

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaralar iyileşmez, susmayı öğrenir...

-
Resim
Yara diye tanımlarız yüreğimizde iz bırakan olumsuz yaşanmışlıklarımızı... Kimi zaman dağları taşları yerleri gökleri inleten bir feryatta, kimi zaman da kimsenin göremediği duyamadığı bir derinlikte ve yakıcı bir sızıntı şeklinde belirir. Önce alev alır hararetle savrulur bulduğunu kavurmak istercesine, sonra yavaş yavaş kor olur rüzgar okşadıkça başını, ardından köz olur zamanın ağırlığı çöker omuzlarına, sonra kül olur, iz olur ve en sonunda da his olur... An gelir göze yerleşir siler ferini An gelir söze yerleşir kısar sesini An gelir tene yerleşir çeker elini An gelir bedene yerleşir keser nefesini Devam ettikçe yaşam mücadelesi evrilip hayatın tozuna dumanına karışır gibi gelir ilk zamanlar bize ama ayrıştırıverir onu içimizde canlandığında anılar, işte o zaman düşünürüz ki o yara hep orda, biliriz ki bekler zihnimizde gezinen bir hatıranın ayağı takılsın da kanasın diye ve kanayıp kabuklandıkça varlığını kabullenişimiz başlar. Anlarız ki bunun azı çoğu başı sonu yok, yaşam devam
Devamı

Duygusal gezgin

-
Resim
Sizin hiç duygularınızın ev sahipliğinde kısacık anlarınıza sığdırdığınız uzun seyahatleriniz oldumu? Bedeninizi ardınızda bırakıp ruhunuzu yanınıza alarak olmak istediğiniz yere gitmek gibi mesela? Bazı günler koşturmacalı hayatıma serpiştirdigim yürüyüş molalarında rastladığım parklardaki çimenlik alanların yanında durur, hissizleşen ayaklarımın toprakla buluşmasına izin veririm. Gözlerimi kapatır girintili taşların bıraktığı ürperti ve etrafıma yayılan toprak kokusuyla yemyeşil bir buğday tarlasında dinlenirken bulurum kendimi  Kimi zaman hoyrat bir öfkenin zaptında zorlanırken, sabrı göğsüme nefes diye doldurup etekleri keskin yamaçlarla dolu ve hırçın yankılarla bezeli bir dağın zirvesine tırmandıktan sonra derin bir soluk alıp, öfkemi zirveden aşağı bırakıp azalışını izlerken bulurum kendimi  Bazı anlarda bir umutsuzluk damlası düşer gönlüme, büyüdükçe kaplayan her yanımı. Çaresizliğin güneş olup kavurduğu, hayallerin buhar olup kaybolduğu, rüzgarın bomboş savrulduğu ne yana baks
Devamı

Sakin bir İstanbul sabahı

-
Resim
  Sakin bir İstanbul sabahına uyanıyorum, gözlerimde hala uyku mahmurluğu, evimde yönünü kışa dönmüş hafif üşüten bir sonbahar serinliği... Hergün penceremin önüne gelen, griyle karışık bakır tonlarında tüyleri ve kendine has ötüşleriyle bana huzuru ve evimde bir gün daha sağlıklı bir şekilde uyanabildiğimi hatırlatan tatlı kumruların sabah kahvaltısını verdikten sonra, ev halkını uyandırmadan sessizce ilişiyorum balkondaki köşeme. Sokağın girintili arnavut kaldırımlarında sabahı benden önce karşılamış olanların adım sesleri duyuluyor. Uzun seyahatten döndüğü belli yorgun bir yüz ve onu takip eden valizinin tıkırtıyla ilerleyişini dinledikten sonra, fırından aldığı sıcak ekmeğe dayanamayıp poşetin ucundan bir parça koparan çocuğun ürkekçe etrafına bakıp, kimsenin görmediğine emin olduktan sonra ekmeği yerken yüzünde oluşan masum mutluluğu gülümsetiyor beni. Mevsimin zamanla dans edişi sabahın erken saatlerinde daha net canlanıyor bu tarihi semtte. Yer yer baharın renkli tablosunun baş
Devamı