Yaralar iyileşmez, susmayı öğrenir...

Yara diye tanımlarız yüreğimizde iz bırakan olumsuz yaşanmışlıklarımızı... Kimi zaman dağları taşları yerleri gökleri inleten bir feryatta, kimi zaman da kimsenin göremediği duyamadığı bir derinlikte ve yakıcı bir sızıntı şeklinde belirir. Önce alev alır hararetle savrulur bulduğunu kavurmak istercesine, sonra yavaş yavaş kor olur rüzgar okşadıkça başını, ardından köz olur zamanın ağırlığı çöker omuzlarına, sonra kül olur, iz olur ve en sonunda da his olur...

An gelir göze yerleşir siler ferini

An gelir söze yerleşir kısar sesini

An gelir tene yerleşir çeker elini

An gelir bedene yerleşir keser nefesini

Devam ettikçe yaşam mücadelesi evrilip hayatın tozuna dumanına karışır gibi gelir ilk zamanlar bize ama ayrıştırıverir onu içimizde canlandığında anılar, işte o zaman düşünürüz ki o yara hep orda, biliriz ki bekler zihnimizde gezinen bir hatıranın ayağı takılsın da kanasın diye ve kanayıp kabuklandıkça varlığını kabullenişimiz başlar. Anlarız ki bunun azı çoğu başı sonu yok, yaşam devam ettiği müddetçe eklenerek dizilecek ve sonunda bir yapbozun parçaları gibi hayatla bütünleşecek. Birgün bir bakmışız hepsi kendi dünyamızın duvarlarını oluştururken birer tuğla olmuş eklenmiş, sapasağlam yerleşmiş ve hatta suret değiştirip yeni gelecek olan bir yaraya karşı kalkan olup bizi korumuş.

Ne küçüğü, ne büyüğü vardır

Her yara kendi nezdinde ağırdır

Ölçüsü taşıyanın bileceği kadardır

Ancak zaman karşısında hepsi naçardır

Herşeye rağmen, yaşarken kuruyup solsa da bir yanımız, sonunda yine filiz verir yüzümüzde çiçek açan tebessümler, bir bedende iki mevsim birden yaşanır insan denen yaratılmışın en güzelinde. Dizleri üzerine çökse de ruhu yine çeker kaldırır ayağa, bırakmaz ardında yarasını onu da alıp yanına, öyle koyulur yoluna. Bilirki acıtsa da olgunlaştırır, pişirir, büyütür, hazırlar onu hayata. Artık daha anlamlıdır gölge düşse de gülüşü, daha bilinçli ve sağlamdır hedefine yürüyüşü... Yollar bazen dar, engebeli, dikenli bazen de dümdüz, geniş, ferah güzelliklerle bezeli. Bizler, gönül tarlasına türlü yaralar ekilmiş, umutla güneşlenip, gözyaşıyla sulanmış, duanın gücünde can bulup, sabırla demlenmiş ve sonunda envai çeşit renge bulanmış birer yolcuyuz.  Hepimize bu yolculukta sağlık sıhhat dirayet ve esenlikler diliyorum...