Adsız...

Bugün tuhaf bir durgunluk vardı peşimde, ara ara soluğumu seyrelten etkisi boşluğa düşen cümlelerimle kendini daha da gösteriyordu. Çok da aldırmadım ilkin, biraz rutin işlerime birazda sohbete muhabbete dalar gibi oldum. Adını tam koyamadığım ama varlığını hissettiren sade içsel bir sakinliğe dönüştü. Çayımı alıp bir kenara oturdum, bir yudum aldım demden önce dumanından. Vakit ilerledikçe akşam penceresinden sızarken odanın, eşyaların silüetleri bir bir siliniyordu. Sessizlik yorgan misali uzanmışken şehre, içimde yeşeren dizeleri kağıda dökmekten kendimi alamıyordum...

Bilmem ki saatin kaçı şimdi

Elimde kağıdım kalemim

Kararlıyım sessiz sözsüz

Ayırmaya gündüzü geceden

Yanmam ki düşer sayfama çayın demi

Kağıtta leke, pencerede dumanım

Saatler tehditkâr ve sabırsız

Sızar gibi efkarım yüceden

Duymam ki nerede uykunun sesi

Yazarım iz bile olsa kelamım

Düşüverse başım öne apansız

Aciz kalsa da mürekkebim heceden

Görmem ki ışısın bir yıldızın feri

Beyaza kör, siyaha ayanım

Dilim lal, yüreğim pervasız

Cümleler dizili bohçama niceden

Örtülü dünyanın gamı kederi

Aymaz yüreklere figanım

Cevaplar net, sonuç kalansız

Ağarırken tan vakti inceden

Adsız hüzünlere gebe kalmış, adı her okuyanın yüreğinde neye dokunduysa odur bu naçizane şiirin.

Esen kalın...